Mathieu van der Poel bracht alle (Nederlandse) wielerfans in extase afgelopen zondag met zijn onwaarschijnlijke zege in de Amstel Gold Race. Onze Sammy Neyrinck zat het hele weekend in het spoor van de Nederlandse kampioen. Zijn voorbereiding? Een spelletje Fortnite.

"Ik game graag in mijn vrije tijd. Dat is een relaxte manier van ontspannen voor mij. Om de dag te vullen, is dat ideaal." Zelfs in het spel, Fortnite, wil hij toch telkens voor de zege gaan. “Zelfs als is het maar een spel, ik wil toch winnen.” Kunnen we spreken van een verslaving? "Een kleintje", lacht Van der Poel.

Meestal is Van der Poel heel gul met zijn krachten. “Er zijn mensen die mijn koerstactiek als heel dom bestempelen, maar er zijn er ook die het als heel slim bestempelen. Het is een beetje hoe je het bekijkt. Ik denk niet graag na zo ver van de finish. In de finale wel, dan denk ik wel dat ik tactisch goed rijd, maar daarvoor kan ik het misschien nog iets meer tactisch aanpakken.”

“Als ik de finish ruik, dan kan ik meestal iets extra’s. Dan overheerst het gevoel: ik kan die koers winnen en dat geeft toch altijd iets extra’s bij mij.” Terwijl Van der Poel het vertelt, maakt hij er ook de bewegingen bij. “Dat is onbewust”, lacht hij. “Ik heb het wapen dat ik nog een redelijk snelle sprint in huis heb na een zware koers.”

Tijdens de Amstel Gold Race liep het niet op wieltjes. “In het begin voelde ik me niet goed eigenlijk, maar na 200 kilometer begon ik me beter en beter te voelen. Dat heb ik ook aan de ploegmaats gezegd. Maar door mijn actie op de Gulperenberg mis ik de goede groep op de Kruisberg. Achteraf gezien was dat misschien mijn geluk.”

“Bij het opdraaien van de laatste rechte lijn zie ik nog 3 man voor me rijden en toen dacht ik: het is misschien mogelijk. Het was precies een dag dat alles meezat. Je hebt wat geluk nodig om een klassieker te winnen.” Van der Poel trapte 1150 watt in de eindsprint. “Ja, gemiddeld over 20 of 30 seconden, denk ik. Sinds de Ronde en Gent-Wevelgem heb ik het gevoel dat ik de afstand nog beter aankan. En om voor zo’n publiek te rijden, dat is wel speciaal.”

Van der Poel stort na de finish neer en kan zijn geluk niet op. “Die eerste momenten na de koers. Dat besef je zelf eigenlijk niet. Dat was een heel goed gevoel.” Beseft Van der Poel eigenlijk hoeveel mensen hij gelukkig maakt? Nee, dat is moeilijk te beseffen, maar je merkt wel dat het leeft in Nederland. Dat is heel mooi om te mogen meemaken.”

“Puur qua plezier staan mountainbike en crossen voor mij nog altijd hoger dan de weg. Maar je merkt gewoon dat zulke koersen winnen, dat dat van een ander niveau is. Als je ziet dat de broers Roodhooft en mijn vader toch redelijk emotioneel reageren, ik denk dat dat het mooiste compliment is dat ik kan krijgen. Dat betekent voor mij wel het meeste.”

Hoe is het om Mathieu van der Poel te zijn tegenwoordig? “Op dit moment heel leuk. Ik zweef niet, maar ik ben wel beetje euforisch. Je merkt wel dat het wegwielrennen toch nog meer impact heeft dan het veldrijden. Voor mij persoonlijk is er niet heel veel veranderd."